ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

Αγαπημένη μου,

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα υποχρεωθώ να σου γράψω τούτα τα λόγια μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια που οι ζωές μας είναι ενωμένες. Με αυτό το μαγικό τρόπο που δένονται οι ερωτευμένοι, σαν να βαδίζουν στη ζωή σε γραμμές που βαίνουν παράλληλα απ’ τη μια και από την άλλη τέμνονται τόσο γλυκά. Και συχνά. Συνεχώς, που λες κι εσύ.

Ξέρεις καλά, ξέρεις βαθιά θα έλεγα, το πάθος μου για σένα. Με τη συναισθηματική έννοια της γνώσης. Το έχεις νιώσει, το έχεις βιώσει, έχουμε γελάσει με αυτό, έχουμε κλάψει με αυτό, μ’ έχεις χτυπήσει γι’ αυτό όταν ήμουν άτακτος και μουρντάρης. Έχουμε ζήσει μαζί όλο το φάσμα των συναισθημάτων του έρωτα, απ’ τον ενθουσιασμό και την προσδοκία της πρώτης συνάντησης, το αρχικό ρίγος της συνειδητοποίησης, τη δίψα της νύχτας, τη φρεσκάδα των πρώτων μηνών, την ενστικτώδη έλξη που μας διαπερνούσε καθ΄ όλο το εικοσιτετράωρο.

Θυμάσαι σίγουρα που γινόμαστε ένα οπουδήποτε, στο δρόμο, στις τουαλέτες απ’ τα μπαρ (και κείνο το καράβι της γραμμής), στο αυτοκίνητο, στη μηχανή, στο σινεμά. Στο δωμάτιό σου με τους γονείς σου μέσα. Στο δικό μου στα γενέθλιά μου με όλους να μας περιμένουν στο σαλόνι. Να βγαίνουμε και να είναι τα μάγουλά σου αναψοκοκκινισμένα και τα μάτια σου συγκινημένα. Και μένα να μη μου βγαίνει λέξη από την εξάντληση και την πληρότητα.

Θυμάσαι που αγοράσαμε το σπίτι μας και όταν κλείσαμε τη συμφωνία ζητήσαμε από το μεσίτη να μας αφήσει για δυο ώρες τα κλειδιά να το μελετήσουμε, να μετρήσουμε τις διαστάσεις, να δούμε εάν χωρούν τα έπιπλά μας και πώς θα τα τοποθετήσουμε και τελικά, μελέτησα το σώμα σου, το μέτρησα και τοποθετηθήκαμε εμείς σε κάθε γωνιά του.

Αναμνήσεις, αγαπημένη μου, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αισθήματα, που δεν θα ξαναζήσω ποτέ ίσως.

Και αγαπηθήκαμε τόσο βαθιά, σ’ αγάπησα περισσότερο και από τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Είδα σε σένα την άδολη μητρική τρυφερότητα, την συγκινημένη πατρική περηφάνια, την αδερφική λατρεία. Ένιωσα κάθε είδος αγάπης από εσένα, γλυκιά μου, το ξέρεις – και νομίζω ότι το ίδιο ένιωσες κι εσύ από εμένα.

Σου’ χα μιλήσει για τον έρωτα του παππού μου και της γιαγιάς μου, που έζησαν εξήντα εννιά χρόνια μαζί, από μικρά παιδιά μέχρι τα γεράματα τους. Που έζησαν κάθε ημέρα μαζί και κάθε νύχτα, σαν ιδανικό του συντροφικού έρωτα. Θυμάμαι τη γνήσια συγκίνηση στα μάτια σου. Θυμάμαι τη σιωπηρή μας συμφωνία, να φτιάξουμε κι εμείς έναν τέτοιον έρωτα, να τον διηγούνται τα εγγόνια μας. Να διαιωνίζεται ως ιδανικό – στο διηνεκές. Από κληρονόμοι να γίνουμε κληρονομούμενοι. Να κάνουμε τους απογόνους μας πλούσιους.

Αγαπημένη μου, είναι πολύ δύσκολο.

Αρνούμαι να συνεχίσω να γράφω.

Θα προσπαθήσω αργότερα.

…

Πέρασαν είκοσι ημέρες από τα παραπάνω, αγαπημένη μου, ήταν Φλεβάρης και είναι Μάρτης πια. Αλλά δεν πρέπει να καθυστερήσω άλλο.

Έχεις απορήσει γιατί αργώ τα βράδια να γυρίσω απ΄ τη δουλειά. Με ρωτάς τόσο αθώα που θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί.  Επικαλούμαι το φόρτο, από τη μια έχω να κάνω εκκαθαριστικές δηλώσεις Φ.Π.Α., την άλλη προέκυψε ως πελάτης εκείνος ο επιχειρηματίας με τα νυκτερινά μαγαζιά, ε, έπρεπε να επισκεφτώ και την επιχείρηση, ήμουν τύπος και υπογραμμός πάντως, εν τάξει.

Αναγκάζομαι απ΄ τις τύψεις και τις ενοχές μου να σου εκμυστηρευτώ ότι ποτέ δεν πήγα σε αυτό το μαγαζί με τις κυρίες που χορεύουν. Καλύτερα, βέβαια για μας, να είχα πάει εκεί. Από αυτό που πράγματι συμβαίνει. Σε παραξενεύω αλλά πρέπει να σε προϊδεάσω κιόλας κάπως. Ειδάλλως θα σε πληγώσω ακόμη περισσότερο. Είναι αδύνατον να φτάσω κατευθείαν στο ψητό. Δεν μπορώ.

Όταν δεν απαντώ στις κλήσεις σου τα πρωινά, σου λέω ότι είμαι πάντα στην Εφορία. Αλήθεια είναι. Μόνο που τις περισσότερες φορές θα μπορούσα να το σηκώσω, δεν απαγορεύεται απ΄ το νόμο, διάβολε. Ελπίζω να μην σ’ έκανα να νιώθεις άβολα, ότι με ενοχλείς, ότι με απασχολείς.

Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλούσες και με απασχολούσες - αλλά όχι επειδή με αποσπούσες από τη δουλειά.

Αγάπη μου, το Σεπτέμβριο ήρθε στην Εφορία με μετάθεση από την Αθήνα η Ρόζα. Τελείωσε κι εκείνη το Οικονομικό της Νομικής, είμαστε συμφοιτητές αλλά δεν την είχα γνωρίσει τότε. Ούτε κι εσύ. Ήταν ένα έτος μικρότερη στη σχολή, παρότι και οι τρεις έχουμε την ίδια ηλικία. Είναι μελαχρινή με ίσια μαλλιά, ύψος κανονικό. Οι καμπύλες της μοιάζουν με τις δικές σου. Τα μάτια της είναι καστανά αλλά την πειράζω ότι είναι μαύρα, τσακίρικα. Ξέρεις το αστείο, που φλερτάρω τις κυρίες στις υπηρεσίες για να κάνω τη δουλειά μου. Το έχουμε αναλύσει, στην αρχή σε ενοχλούσε, μετά σε ενοχλούσε πάλι, στο τέλος σε ξανά μανά ενοχλούσε αλλά στο τέλος το αποδέχτηκες. Ξέρεις ότι με βοηθά στη δουλειά μου, αυτά είναι μέσα στη ζωή, ένας τρόπος ενσωμάτωσης κοινωνικής και αποτελεσματικότητας επαγγελματικής δια του φλερτ, που ανοίγει πόρτες κ.λπ.

Με τη Ρόζα μου άνοιξαν πράγματι οι πόρτες. Το πρόβλημα είναι ότι μου άνοιξε και την πόρτα του αυτοκινήτου της και μετά από είκοσι λεπτά του σπιτιού της. Το Σεπτέμβριο. Πέρασαν ήδη έξι μήνες και μου φαίνεται σαν χθες. Θεέ μου, σαν χθες.

Αγαπημένη μου, δε μπορούσα ν’ αντισταθώ. Δεν ήταν σαν τις άλλες δυο φορές, εκείνες ήταν ένα λάθος και ξέρεις καλά ότι δεν επανελήφθησαν, ήταν της στιγμής, τίποτε απολύτως το σπουδαίο ή αξιομνημόνευτο, τη μια ήμουν και μεθυσμένος.

Αγαπημένη μου, τούτη τη φορά θα ήταν λάθος εάν δεν επαναλαμβανόταν.

Δυστυχώς για μένα, όχι για σένα, εσύ θα είσαι καλύτερα χωρίς εμένα διότι αποδεικνύεται ότι είμαι απλά ηλίθιος, ανίκανος, ανήθικος, επικίνδυνος. Δολοφόνος συναισθημάτων. Εγκληματίας καθ΄ έξιν και καθ’ υποτροπήν, κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση. Κατά συρροή. Και όλα αυτά που λένε τα κοράκια οι δικηγόροι.

Η τρίτη φορά που σε απάτησα όμως ήταν η φαρμακερή.

Το ξέρω γιατί δεν είναι απόφαση της στιγμής, γραμμένη με τους χυμούς του έρωτα. Έχει γίνει και η απόσταξη. Έχουμε στεγνώσει. Το μυαλό μου είναι καθαρό τώρα που στα γράφω. Δεν είναι ποτέ καθαρό, θα μου πεις γελώντας μ’ εκείνο το βλέμμα – αλλά είναι και πάντα. Και μετά θα με φιλήσεις. Έτσι γινόταν μεταξύ μας.

Αγαπημένη μου, έφυγα ξαφνικά χθες βράδυ απ΄ το σπίτι γιατί δεν άντεχα να κοιμηθώ μακριά της. Στους έξι μήνες κοιμήθηκα μαζί της μόνον εκείνη την εβδομάδα που πήγα στην Αθήνα για τα σεμινάρια στα νέα λογιστικά πρότυπα των ανωνύμων εταιρειών. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα σεμινάρια. Απ’ όσα μου είπαν. Γιατί εγώ δεν πάτησα το πόδι μου, αγαπημένη μου. Στο ξενοδοχείο έμεινα κατά βάση. Στην Ακρόπολη, στο Σούνιο, σ’ εκείνη τη μικρή βυζαντινή εκκλησία στις παρυφές του Φιλοπάππου που λέγαμε κάποτε να παντρευτούμε, εάν άλλαζε το νομοθετικό πλαίσιο και μπορούσαμε να κάνουμε πολιτικό γάμο σε εκκλησία. Μετά την επανάσταση, βεβαίως. Και από αντίδραση θα ζητούσαμε εναλλακτικά να κάνουμε (μετά την επανάσταση και πάλι) θρησκευτικό γάμο στο Δημαρχείο.

Την πήγα κι εκεί τη Ρόζα, αγαπημένη μου. Εκατόν εβδομήντα ώρες ήμουν συνεχώς μαζί της.

Κι εσύ με τη γλυκύτητά σου μου κορνίζαρες το Πιστοποιητικό Συμμετοχής στο σεμινάριο όταν επέστρεψα, το οποίο μου έδωσαν μόνον και μόνον επειδή πλήρωσα τη συμμετοχή. Ωραίες πιστοποιήσεις. Θα μπορούσα και για σένα να πάρω μια, αγαπημένη μου. Και για τη μάνα μου. Σκέφτηκα για πλάκα (γελούσαμε με τη Ρόζα) να πάρουμε και μια στο όνομα του Καρλ Μαρξ ή του Άνταμ Σμιθ ή και του Υπουργού Οικονομικών μας. Τόσο άχρηστοι οι διοργανωτές.

Αγαπημένη μου, η Ρόζα ήξερε απ’ την αρχή ότι είμαστε μαζί. Το αποδέχτηκε. Δε μου ζήτησε ποτέ να σε χωρίσω, ακόμη και όταν κατέθεσε την αίτηση για το συναινετικό διαζύγιο με τον άνδρα της. Εκείνος το πήρε ψύχραιμα. Ήταν σε κρίση, μου έχει πει, έμεινε και στην Αθήνα, θα βαρέθηκε να περιμένει τη μετάθεση για οικογενειακή συνένωση κάνα δυο χρόνια, παιδιά δεν έχουν. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει το δικαστήριο τους.

Εμείς δεν παντρευτήκαμε τελικά. Μου φαίνεται περίεργο με τόση αγάπη ότι το αμελήσαμε. Ακόμη και τώρα ίσως έπρεπε να παντρευτούμε και να χωρίσουμε μετά επί τούτου. Η σχέση μας άξιζε να επιστεγαστεί με έναν γάμο. Πανηγυρικό.

Μετά θα τρέχαμε όμως, ζωή μου.

Θα τρέχαμε και θα παιδευόμαστε.

Και μπορεί να γινόμαστε σκληροί και επιθετικοί ο ένας με τον άλλο.

Ειδικά αν είχαμε κρατήσει εκείνο το μωρό, στα είκοσι δύο μας, θα είχαμε διαλύσει τις ζωές μας.

Θα είχαμε πιθανώς διαλύσει και τη ζωή εκείνου του παιδιού. Τέλος πάντων, δεν ξέρω.

Αγαπημένη μου, με τη Ρόζα έχουμε ήδη βρει σπίτι. Θυμάσαι εκείνη τη μικρή μονοκατοικία δίπλα στο Μουσείο Θαλάσσης ; Τελικά, επειδή δεν το αγοράσαμε εμείς (ούτε κάποιος άλλος) ο ιδιοκτήτης το έβγαλε στην αγορά και για ενοικίαση. Το νοικιάσαμε. Το συμφωνητικό στο όνομα της Ρόζας. Έχω ήδη φυτέψει το γκαζόν, σε έναν μήνα θα έχει στρωθεί στην αυλή, δίπλα στην πισίνα.

Θέλω να αντιμετωπίσεις ψύχραιμα την κατάσταση, αγαπημένη μου.

Θέλω να δεις τούτη την εξέλιξη σαν καινούρια αρχή και για σένα.

Με γνωρίζεις τόσο καλά, καλύτερα από τη μάνα μου, ξέρεις ότι θα έχω πάντα ενοχές για τον τρόπο που τελειώνουμε.

Ξέρεις όμως ότι οι αναμνήσεις και η γλυκύτητα δεν θα σβήσουν ποτέ. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Τίποτε απ’ ότι ζήσαμε. Και ας μη συνεχίζουμε να το ζούμε.

Σε μια ώρα θα τα συζητήσουμε από κοντά.

Λυπάμαι που όλα τα σημειώματα, τα ποστ – ιτ στην πόρτα του ψυγείου, τα ποιήματα σε αρωματισμένες κάρτες μέσα στα εσώρουχά σου, τα γράμματα που σου έστελνα με το ταχυδρομείο κι ας μέναμε στο ίδιο σπίτι (θυμάσαι τη φορά που γελούσαμε οι δυο μας με τον ταχυδρόμο κι εκείνος μαζί μας, αφού μας είχε πάρει για χαζούς ; ) θα σου δημιούργησαν προσδοκίες και τούτη τη φορά ότι θα σου έχω γράψει κάτι τρυφερό.

Δεν είχα όμως άλλον τρόπο να το κάνω – νομίζω ότι τούτο το γράμμα είναι εντός του πλαισίου του τρόπου επικοινωνίας μας και δεν θα σε ξενίσει ο τύπος.

Για την ουσία θα ήθελα μόνον να μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά το πώς λειτουργεί η καρδιά το ξέρεις καλύτερα και από εμένα.

Σ’ ευχαριστώ για όσα ζήσαμε.

Σ’ αγαπώ.

Και θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Ακόμη και εάν με μισήσεις για τούτο το μικρό αστείο της φανταστικής μου ιστορίας.

Δεν υπάρχει Ρόζα στην Εφορία μας – ούτε στη ζωή μου.

Επειδή εξ αρχής ξέραμε ότι εμείς οι δυο θα παντρευτούμε.

Μα στην πορεία υπήρξε τόσο δεδομένος ο γάμος μας, το ίδιο η αναμονή και η προσδοκία του, που μας φάνταζε σαν τετελεσμένο γεγονός.

Ειλικρινά, γλυκιά μου, κάποιες φορές ξεχνούσα ότι θα παντρευτούμε μια μέρα, ότι θα σου πάρω μονόπετρο και θα γονατίσω μπρος σου συγκινημένος αναμένοντας εκείνο το βλέμμα. Το είχα σκεφτεί τόσες φορές που θεωρούσα ότι έγινε ήδη.

Γι’ αυτό και μόνον σκέφτηκα ότι για να σε εκπλήξω θα πρέπει να είμαι παιχνιδιάρης.

Κάπου είχα διαβάσει ότι το πώς νιώθουμε είναι διανυσματικό.

Οπότε σκέφτηκα να σε ταξιδέψω στο ναδίρ για να μεγαλώσει η απόσταση μέχρι το ζενίθ και να μεγαλώσουμε λίγο τη χαρά.

Τώρα που διαβάζεις τούτο το γράμμα είμαι ήδη στην πλαγιά πάνω απ΄ την παραλία μας και σε περιμένω.

Σου έχω αφήσει το αυτοκίνητο και πήρα τη μηχανή.

Μην αργήσεις αγαπημένη μου.

Σε λίγο δύει ο ήλιος .